Zdrowych i spokojnych świąt Bożego Narodzenia, radości miłości, którą obdarowuje nas narodzony Jezus Chrystus. W nim nasza nadzieja w lepsze jutro. Oby Nowy Rok dał nam siłę na odbudowanie tego co najważniejsze – wiary, która zanikła w naszym narodzie. A cały świat wrócił do normalności, gdzie można będzie spotkać się i przytulić, a wirtualny obraz będzie przeszłością. Na koniec najważniejsze życzenia dla naszych sympatyków i dla nas także: obyśmy się jak najszybciej spotkali w trakcie koncertów na żywo! Stowarzyszenie Przyjaciół Chóru „Echo Kresów” i Chór „Echo Kresów”

” Żal, że się za mało kochało,
że się myślało o sobie,
że się już nie zdążyło,
że było za późno…”

Nie zdążyliśmy ochłonąć po śmierci Romka, a już przybiła nas nowa, tragiczna wiadomość o śmierci Tadzia.
Chórzysta prawie od początku istnienia „Echa Kresów”. Wesoły, z dowcipem na ustach, kochający życie i tych, którzy stanęli na Jego drodze. Wraz z żoną Grażynką towarzyszyli chórowi we wszystkich jego wzlotach i upadkach. Dokumentowali nasze dokonania na aparacie i kamerze. Całkiem niedawno Tadziu zdecydował przejść na „chóralną” emeryturę. Nikt z nas nie przypuszczał jednak, że jego decyzja zakończy się tak nieprzewidywalnie.
Tadziu, dzięki Tobie niebo zatrzęsie się od śmiechu, a Twoje udane riposty spowodują zrzut aniołów na ziemię.
Jesteś w naszych sercach i pamięci!

Koleżanki i koledzy z „Echa Kresów”

„Porzuciłeś rodzinę, przyjaciół krąg drogi
Wszystko co kochałeś gorąco i szczerze
I odszedłeś na wieczność za mogilne progi…”

W naszych myślach zagościł na zawsze. Trudno wygasić w pamięci dżentelmena, który wniósł w szeregi „Echa Kresów” radość życia, zapomniane przez współczesnych dobre maniery, niespotykany szacunek do płci pięknej i przede wszystkim czerpanie przyjemności ze wspólnego śpiewu.

Pięć lat temu przyjechał do Kędzierzyna-Koźla z kasztelańskiego grodu – Santoka za swoją miłością. Dla niej porzucił dotychczasowe życie w spokojnej miejscowości koło Gorzowa Wielkopolskiego, chór, który sam założył i którym się opiekował. „Było warto!” – odpowiadał na nasze pytanie o słuszność decyzji. Muzyka połączyła dwoje cudownych ludzi, dwoje chórzystów. Wszyscy cieszyliśmy się ich szczęściem. Roman kojarzyć się będzie zawsze z harmonijką ustną, z którą nigdy się nie rozstawał. Na niej wygrywał Heni najpiękniejsze melodie, a my korzystaliśmy z jego umiejętności muzycznych. Miał świetny słuch i dobrze odnajdywał się w grupie naszych tenorów. Wartościowy i uczynny kolega, darzony przez nas sympatią.

Romku, niech anielskie chóry zrobią miejsce dla Twojego talentu. Norwidowskie „trąby długie w łkaniu aż się zanoszą…”, a my z nimi.

ŻEGNAJ !

Koleżanki i koledzy z „Echa Kresów”