” Żal, że się za mało kochało,
że się myślało o sobie,
że się już nie zdążyło,
że było za późno…”

Nie zdążyliśmy ochłonąć po śmierci Romka, a już przybiła nas nowa, tragiczna wiadomość o śmierci Tadzia.
Chórzysta prawie od początku istnienia „Echa Kresów”. Wesoły, z dowcipem na ustach, kochający życie i tych, którzy stanęli na Jego drodze. Wraz z żoną Grażynką towarzyszyli chórowi we wszystkich jego wzlotach i upadkach. Dokumentowali nasze dokonania na aparacie i kamerze. Całkiem niedawno Tadziu zdecydował przejść na „chóralną” emeryturę. Nikt z nas nie przypuszczał jednak, że jego decyzja zakończy się tak nieprzewidywalnie.
Tadziu, dzięki Tobie niebo zatrzęsie się od śmiechu, a Twoje udane riposty spowodują zrzut aniołów na ziemię.
Jesteś w naszych sercach i pamięci!

Koleżanki i koledzy z „Echa Kresów”

„Porzuciłeś rodzinę, przyjaciół krąg drogi
Wszystko co kochałeś gorąco i szczerze
I odszedłeś na wieczność za mogilne progi…”

W naszych myślach zagościł na zawsze. Trudno wygasić w pamięci dżentelmena, który wniósł w szeregi „Echa Kresów” radość życia, zapomniane przez współczesnych dobre maniery, niespotykany szacunek do płci pięknej i przede wszystkim czerpanie przyjemności ze wspólnego śpiewu.

Pięć lat temu przyjechał do Kędzierzyna-Koźla z kasztelańskiego grodu – Santoka za swoją miłością. Dla niej porzucił dotychczasowe życie w spokojnej miejscowości koło Gorzowa Wielkopolskiego, chór, który sam założył i którym się opiekował. „Było warto!” – odpowiadał na nasze pytanie o słuszność decyzji. Muzyka połączyła dwoje cudownych ludzi, dwoje chórzystów. Wszyscy cieszyliśmy się ich szczęściem. Roman kojarzyć się będzie zawsze z harmonijką ustną, z którą nigdy się nie rozstawał. Na niej wygrywał Heni najpiękniejsze melodie, a my korzystaliśmy z jego umiejętności muzycznych. Miał świetny słuch i dobrze odnajdywał się w grupie naszych tenorów. Wartościowy i uczynny kolega, darzony przez nas sympatią.

Romku, niech anielskie chóry zrobią miejsce dla Twojego talentu. Norwidowskie „trąby długie w łkaniu aż się zanoszą…”, a my z nimi.

ŻEGNAJ !

Koleżanki i koledzy z „Echa Kresów”

„A kiedy go z wami nie będzie – (…)

(…) Niech tam orły dziobami pieśń skraszą,

A teorban piosenkę zakwili…

Bo o wolę on waszą i naszą

Śpiewał – zanim odpoczął w mogile…”

                                               Zygmunt Rumel

ARTUR FIJAŁKOWSKI

Oj, jak on śpiewał! Nasz bas, który był filarem męskiego trzonu chórzystów od samego początku istnienia, urodził się 6 sierpnia 1934 roku na Podolu. Otoczony lasem bukowym i otulony błękitną wstążką wijącej się Strypy, Buczacz był świadkiem dzieciństwa i młodości Artura. Kresowiak z krwi i kości, który tęsknotę za swoją „Małą Ojczyzną” wyrażał w licznych wierszach i  wspomnieniach. Zarażał nas śpiewem. Jego batiarskie wykonania piosenek ze śpiewnym, kresowym akcentem były nie do podrobienia.

Zmarł 27 marca 2020 roku. Nie doczekał naszego Cynowego Jubileuszu, chociaż mocno wierzył, że będzie oklaskiwał ulubione piosenki: „Ta joj, ta Jóźku”, „Tylko we Lwowie”, „Rulaj” itp., bo zdrowie już nie pozwalało na sceniczne występy. Miał serdeczny kontakt z ludźmi. Pasjonat historii zawsze życzliwy i otwarty. Cieszył się powszechną sympatią. Do ostatnich chwil swojego życia miał kontakt z członkami naszego chóru.

Panie, Stwórco naszych losów – przyjmij do swej chwały Artura i pozwól mu w niebie odpocząć.

A Ty Arturze, „pozdrów lwoskich tyż batiarów, takich Jóźków, jak i ja”.

Anna Woś